Συγγραφείς
Έτος2017 | Τόμος23 | Τεύχος4 | Σελίδες89-120 |
Σύνοψη
Με την κύρωση από το Ελληνικό Κράτος της Σύμβασης της Γρανάδας, η έννοια της προστασίας των διατηρητέων κτηρίων και μνημείων απέκτησε διττή έννοια: πρώτον, αφορά την αποσόβηση του κινδύνου εξαφάνισής τους, και δεύτερον, την προσαρμογή τους σε σύγχρονες χρήσεις. Το πρώτο έχει αντιμετωπισθεί, σε σημαντικό βαθμό, από το ελληνικό κράτος. Το δεύτερο όμως, που απαιτεί τη χρηματοδότηση της αποκατάστασης διατηρητέων κτηρίων από το κράτος, παραμένει πάντοτε ένα ακανθώδες ζήτημα. Έως σήμερα δεν έχουν δοθεί λύσεις με ικανοποιητικά αποτελέσματα, και το θέμα αυτό δεν είναι δυνατόν να επιλυθεί εάν δεν προσεγγισθούν ταυτόχρονα τόσο τα θεσμικά, όσο και τα οικονομικά και διοικητικά θέματα που εντοπίζονται. Στην παρούσα εργασία, αρχικά επιχειρείται η ανάλυση της νομικής και οικονομικής βάσης του θεσμικού πλαισίου που ορίζει τις υποχρεώσεις του δημοσίου σχετικά με την ήδη θεσμοθετημένη υποχρέωση συμμετοχής του στη δαπάνη αποκατάστασης των διατηρητέων κτηρίων. Στη συνέχεια, προτείνεται ένα «μοντέλο» κρατικών ενισχύσεων που θα μπορούσε να προωθήσει σε σημαντικό βαθμό την επίλυση του ζητήματος της αποκατάστασης και επανάχρησης των ιδιωτικών και δημόσιων διατηρητέων κτηρίων ή συνόλων, και να προκαλέσει τη μόχλευση ιδιωτικών πόρων για το σκοπό αυτό.
Βιβλιογραφική αναφορά
Τριανταφυλλόπουλος Ν., (2017) Διατηρητέα κτήρια: η νομική και οικονομική βάση της υποχρέωσης παροχής κρατικών ενισχύσεων για την αποκατάσταση και επανάχρησή τους, Σειρά Ερευνητικών Εργασιών, ΤΜΧΠΠΑ-ΠΘ., 23(4): 89-120